İçerisinde herhangi bir çeşit ilişki barındıran her meselenin bir Kopernik'e ya da daha doğru bir ifade ile Kopernik Devrimi'ne ihtiyacı olabilir. İşte tanrı(lar) ve peygamberler arasındaki ilişkinin de böylesi bir devrime ihtiyacı olabilir kanısındayım.
Bir insanın (ya da tanrısal bir başka varlığın-İsa'nın mesela) peygamber olduğunu diğer insanlar değil de tanrı(lar) belirliyorsa eğer, birinin peygamber, ötekinin sahte peygamber olduğunu cemaatten birilerinin iddiaları ile kanıtlamak olası değildir. Bana kalırsa en doğrusu peygamberleri ikiye ayırmak olacaktır (bu ani sıçrama için peygamberler ve tanrı(lar)dan değilse bile mantıkçılardan özür dileyebilrim):
1: Başarılı olanlar. Musa, İsa, Muhammed gibileri tanrı(ları)nın birer elçisi (ya da kendisi) oldukarını cemaate indandırabilenler olmalı.
2: Başarısız olanlar. İsa'dan önce ve sonra Filistin'de, Muhammed'den sonra tüm arap topraklarında işkence edilen, çarmıha gerilen, katledilen binlerce peygamber. Nam-ı diğer sahte peygamberler. Buna nam demek doğru değil aslında, yafta daha doğru bir kelime tercihi olur.
Bazı peygamberlerin başarısız olmalarının nedeni elbette kendileri, kendi yeteneksizlikleri, talihsizlikleri vs. olabilir.
Peki neden tanrı(ları)nın başarısız bir deneme yaptıklarını düşünmeyelim? Pekala tanrı(lar) bir insanı (ya da başka bir ilahi varlığı) peygamber olarak seçmiş (ya da yaratmış) ve onu diğer insanlara yol gösterecek biri olarak göstermekte başarısız olmuş olabilirler. Bunu söylerken elbette tanrı ya da tanrıların tikellerin (ve tabi tikellerin geçmiş, şimdi ve geleceklerinin) bilgisine sahip olmadığını ve insanın özgür iradeye -öyle veya böyle- sahip olduğunu varsayıyorum. (Atomistler veya Aşariler kızmasın, bu bir varsayım yalnızca) Ne de olsa cemaatin (onlara sahte diyenlerin) hür iradesi ya da seçme özgürlüğü var. Değil mi ama?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder